Jak rozpocząć pszczelarstwo miejskie - znaczenie pszczół miodnych

Widzieliśmy dziewczynki z „wargami użądlonymi przez pszczoły” i mówimy, że zirytowani ludzie mają „pszczołę w czepku”. I kto nie stworzył „linii” dla specjalnego obiektu?

O ile wiemy, pszczoły istnieją od około 125 milionów lat. Są potomkami os, z których większość to drapieżniki. Pszczoły przerzuciły się jednak z polowania na zbieranie pyłku na pożywienie - fajna adaptacja, ponieważ jedzenie nie walczy. Od tego czasu naukowcy sklasyfikowali prawie 20 000 gatunków pszczół, które można znaleźć na każdym kontynencie oprócz Antarktydy. Są najskuteczniejszymi czynnikami zapylającymi w przyrodzie, kluczowym czynnikiem w wyglądzie świata, jaki znamy.

Miodowa pszczoła, europejski przeszczep

Podczas gdy większość pszczół zapyla kwiaty - na przykład trzmiel jest szczególnie ważny w zapylaniu pomidorów i upraw szklarniowych - zachodnia pszczoła miodna to pszczoła, którą ludzie najprawdopodobniej określą na pytanie o tożsamość największego zapylacza. Pszczoła miodna pochodzi z Azji, podróżuje do Europy i została wprowadzona do Ameryki Północnej na początku 1600 roku. Włoskie pszczoły sprowadzono do tego kraju z Włoch w 1859 r., A później z Hiszpanii, Portugalii i innych krajów. W 1990 r. Podgatunek z Afryki przybył do Ameryki.

Zachodnie pszczoły miodne żyją w koloniach do 80 000 pszczół z jedną królową pszczół, niewielkim odsetkiem dronów (samców), których jedynym celem jest zapłodnienie nowej królowej, oraz tysięcy i tysięcy robotnic, z których większość żyje około trzech miesięcy . Średnio około 1% pszczół robotnic umiera każdego dnia, więc ul jest nowo zaludniany co trzy do czterech miesięcy. Na szczęście pszczoły królowe są wyjątkowo produktywne, składając od 2000 do 2500 jaj dziennie.

Pszczoły miodne trawią nektar i pyłek kwiatowy, które są przetwarzane w miód przez ich układ trawienny, a następnie służą jako źródło pokarmu dla pszczół w okresach wegetacyjnych. W wyniku selektywnej hodowli na przestrzeni wieków pszczoły miodne produkują znacznie więcej miodu niż konsumują. Ilość miodu produkowanego przez ul różni się znacznie w zależności od regionu i warunków pogodowych, ponieważ pszczoły również spożywają miód do jedzenia. Średnia produkcja może wynosić od 40 do 100 funtów na ul rocznie, ale nie ma gwarancji, ponieważ warunki na ul mogą się znacznie różnić.

Według National Honey Board w 2012 r. Wyprodukowano 147 mln funtów miodu o wartości detalicznej 286,9 mln USD. Pszczelarze w Północnej i Południowej Dakocie wytwarzają prawie 40% całkowitej ilości komercyjnego miodu w kraju. Z drugiej strony Amerykanie spożywają ponad 400 milionów funtów miodu rocznie, co powoduje duży import. Użytek domowy i komercyjny to około 50/50.

Oprócz miodu pszczoły miodne wytwarzają również kilka innych powszechnie używanych produktów:

Wosk: Stosowany w produkcji świec i uszczelek.
Zasklep: Używany przez pszczoły jako uszczelniacz w ulach, ale zbierany i sprzedawany do wykończeń drewnianych i innych zastosowań.
Mleczko pszczele: Wytwarzane przez pszczoły pracujące i karmione larwami pszczół. Czasami jest sprzedawany jako „zdrowa żywność”, ale może powodować poważne alergie.

Znaczenie pszczół w życiu, jakie znamy

Ponad 100 upraw rolnych jest zapylanych przez pszczoły, od arbuzów po jabłka. Amerykański Departament Rolnictwa oszacował, że 80% zapylania owadów zachodzi od zachodniej pszczoły miodnej, głównie dlatego, że są to jedyne gatunki, którymi można łatwo zarządzać i przemieszczać się, a także mogą wykorzystywać różnorodne uprawy. Tylko w Arizonie pszczoły miodne odpowiadają za prawie 7 miliardów dolarów upraw rolnych, wynika z projektu edukacyjnego Africanized Honey Bee z University of Arizona. Według Western Farm Press kalifornijski przemysł migdałowy, zatrudniający 800 000 akrów i wytwarzający 80% światowej produkcji migdałów, jest całkowicie zależny od pszczół miodnych.

Co roku w lutym każdego roku do Kalifornii przewozi się około miliona uli, aby uzupełnić 500 000 uli kalifornijskich pszczelarzy niezbędnych do zapylenia uprawy o wartości około 4 miliardów dolarów rocznie. Znaczenie pszczół w cyklu życia odnotowano na przestrzeni wieków. W szczególności Charles Darwin ogłosił: „Życie człowieka byłoby niezwykle trudne, gdyby pszczoła zniknęła”. Albertowi Einsteinowi często przypisuje się cytat: „Gdyby pszczoła zniknęła z powierzchni ziemi, człowiek miałby nie więcej niż cztery lata życia”.

Według Elizabeth Grossman, piszącej w Yale Environment 360: „Jeden na trzy kęsy jedzenia spożywanego na całym świecie zależy od zapylaczy, zwłaszcza pszczół, dla udanego zbioru”. Maria Boland, pisząc w artykule dla Mother Nature Network z 2010 r., Była bardziej zwięzła: „Zasadniczo, jeśli pszczoły miodne znikną, mogą zabrać ze sobą większość zapylanych przez owady roślin, potencjalnie redukując ludzkość do niewiele więcej niż diety wodnej”. Przerażająca myśl, czy wyginięcie jest możliwe - ale czy jest realistyczne?

Czy pszczoły miodne wymierają?

Według USDA, pszczelarze zaczęli zgłaszać straty od 30% do 90% swoich uli w 2006 r. Chociaż pewna liczba uli ginie co roku, skala ostatnich strat jest niezwykła. Jeszcze przed ostatnimi stratami populacja pszczół miodnych spadła w długim okresie, z około 5 milionów uli w latach czterdziestych do około 2,5 miliona obecnie. Jednocześnie popyt na ule w przemyśle rolnym nadal rośnie.

Niezwykłe straty, zwane potocznie zaburzeniem zapadania się kolonii (CCD), były badane przez lata, ale nie były jeszcze w stanie zidentyfikować jednej przyczyny. Według raportu National Academy of Sciences z 2006 r. Populacja dzikich pszczół i innych naturalnych zapylaczy również spadła w ostatnich latach, chociaż brakuje wystarczających danych, aby stwierdzić absolutnie ostateczne stwierdzenia.

Mimo wysiłków mających na celu powiązanie spadku populacji z jedną przyczyną większość badaczy uważa, że jest to wynik kombinacji pięciu głównych czynników:

Patogeny. Podczas gdy żaden pojedynczy wirus ani bakteria nie był bezpośrednio skorelowany z CCD, w zapadniętych koloniach stwierdzono większą liczbę patogenów.
Pasożyty. Roztocza Varroa rozmnażają się tylko w kolonii pszczół miodnych i osłabiają pszczołę, rozprzestrzeniając wirusy RNA na łączących się poczwarek. Do zwalczania stosowano środkiobójcze, ale około 5% roztoczy rozwija odporność, co eliminuje jej skuteczność u przyszłych pokoleń.
Stresory zarządzania. Ule pszczół są często transportowane po całym kraju w celu zapylenia dużych roślin spożywczych i znajdują się w pobliżu, powodując przeludnienie. To stresuje pszczoły i czyni je bardziej podatnymi na choroby.
Stresory środowiskowe. Zwiększona urbanizacja zmniejsza źródła pyłku i nektaru, a duże uprawy jednej odmiany ograniczają różnorodność i zapewniają niższą wartość odżywczą. Ponadto ograniczony dostęp do wody lub zanieczyszczonej wody przyczynia się do CCD.
Pestycydy. Uważa się, że pestycydy neonikotynoidowe są czynnikiem, ale spór dotyczy tego, czy badania to potwierdzają.

Wielu naukowców doszło do wniosku, że jedna przyczyna CCD jest mało prawdopodobna, ale bardziej prawdopodobne jest, że jest wynikiem „idealnej burzy”, w której wszystkie czynniki odgrywają pewną rolę. Niektórzy obserwatorzy uważają, że krzyki wyginięcia są przesadzone, zwracając uwagę na ich wartość finansową dla rolnictwa w ogóle. Sugerują, że w szczególności udomowione pszczoły miodne zostaną uratowane poprzez modyfikację genetyczną i większe uzależnienie od cukru dostarczanego przez ludzi jako substytutu pyłku i nektaru, aby zapewnić odpowiednią liczbę pszczół do komercyjnego zapylania. Jednak takie środki nie uratują dzikich pszczół lub niezarządzanych uli miodowych przed ciągłymi zagrożeniami dla przetrwania.

Powstanie miejskich pszczelarzy

Pszczelarstwo miejskie zostało zakazane w wielu miastach po II wojnie światowej, ponieważ gminy starały się zdystansować od przeszłości rolniczej. Druga fala ograniczeń nastąpiła po opublikowaniu „inwazji zabójczych pszczół” z Ameryki Południowej i przerażających opowieści o ludziach i zwierzętach ściganych i użądlonych na śmierć przez samo przebywanie w pobliżu ula.

Jednak w miarę jak strach zaczął ustępować rzeczywistości, pszczelarstwo zaczęło pojawiać się w miastach każdej wielkości. Począwszy od późnych lat 90. popularność naturalnych pokarmów i chęć powrotu do prostszych, bardziej agrarnych czasów doprowadziły do rosnącej obecności uli na obszarach miejskich. Ule na dachach, balkonach i ogrodach we wszystkich pięciu dzielnicach Nowego Jorku zaczęły pojawiać się w 2010 r. Po zniesieniu zakazu pszczelarstwa. Według dyrektora założyciela nowojorskiego stowarzyszenia pszczelarzy Andrew Coté, cytowanego na blogu CNN Eatocracy, pszczelarstwo w mieście cieszy się „gwałtownym wzrostem”.

Inne duże miasta, które już dopuszczają ule w swoich granicach, to Chicago, Denver, Salt Lake City, San Francisco, Seattle, Atlanta, Waszyngton, D.C. i Dallas. Los Angeles i inne społeczności badają obecnie prawa i decydują, czy zezwolić na pszczelarstwo w swoich społecznościach. Według Kim Flottum, redaktora magazynu „Bee Culture”, w 2011 r. W całym kraju było około 125 000 amatorskich pszczelarzy (pszczelarzy), a populacja znacznie wzrosła w ostatnich latach.

Pierwsze kroki

Podczas gdy wiele innych gmin pozwala na działalność pszczelarską, doświadczeni pszczelarze zauważają, że w tych, które mają ograniczenia zabraniające pszczelarstwa, przepisy prawa są rzadko egzekwowane, chyba że otrzymano skargę. Z tego powodu sugerują trzymanie uli poza miejscem i otoczone sześciometrowym płotem lub pobliskimi krzakami.

Pszczelarze weterani często chętnie pomagają nowicjuszom w rozpoczęciu działalności, swobodnie dzieląc się swoim czasem i wiedzą za pośrednictwem lokalnych stowarzyszeń pszczelarskich. Pierwszym krokiem powinno być zlokalizowanie stowarzyszenia w pobliżu miejsca zamieszkania i skontaktowanie się z jednym z lokalnych pszczelarzy. Wiele stowarzyszeń prowadzi regularne zajęcia na temat pszczelarstwa i jest to dobre miejsce na znalezienie innych entuzjastów.

Czas założenia nowych kolonii przypada na okres od stycznia do maja, w zależności od sezonu, w którym mieszkasz. Jeśli zaczniesz zbyt wcześnie, pszczoły nie będą w stanie znaleźć jedzenia i ogrzać się; jeśli zaczniesz zbyt późno, stracą okazję do zrobienia miodu i przegapią pierwszą falę nektaru. Powinieneś również zachować prostotę, postępując zgodnie z podstawowymi metodami pszczelarstwa bez eksperymentów. Będziesz miał na to wystarczająco dużo czasu, gdy zdobędziesz doświadczenie i pewność siebie.

Skorzystaj z poniższego planu, aby założyć pierwsze kolonie.

1. Określ lokalizację uli przed złożeniem zamówienia

Typowy ul żeruje na ponad 8000 metrach kwadratowych, w zależności od dostępności roślin kwitnących. Nie trzeba lokalizować uli w sąsiedztwie ogrodu, ale niezbędny jest stały dopływ czystej wody. Ponadto należy unikać lokalizacji przy ścieżkach lub innych miejscach, w których ludzie mogą się zbierać lub chodzić. Zasadniczo dobrym pomysłem jest trzymanie uli poza zasięgiem wzroku, aby uniknąć problemów z sąsiadami.

2. Ogranicz początkowe zakupy

Zacznij po prostu i poznaj podstawy z następującymi podstawowymi elementami, z których wszystkie są dostępne u wielu dostawców przez Internet:

Pokrzywka. Ule produkowane w celach komercyjnych odtwarzają warunki występujące w naturalnych ulach, ale ułatwiają zarządzanie pszczołami i pozyskiwaniem miodu. Dostępnych jest wiele konfiguracji (od 80 do 160 USD) w zależności od liczby ram i materiałów konstrukcyjnych, ale wszystkie składają się z co najmniej listwy / deski do lądowania dla pszczół do lądowania i wejścia do ula, dolnej deski, skrzynki wylęgu dla królowa do składania jaj, pudełka, w których przechowywany jest miód (zwany „supers”), ramki do plastra miodu i zewnętrzna osłona. Wielu pszczelarzy zaleca umieszczenie uli na podporze nad ziemią, aby zminimalizować wilgoć (która powoduje gnicie) i inwazję myszy.
Pszczoły. Większość ekspertów poleca włoskie pszczoły początkującym, choć niektórzy sugerują Rosjan lub Carniolans. Wszystkie trzy odmiany znane są z delikatności, produkcji i łatwości zarządzania. Pszczoły można kupić online lub w lokalnych fermach pszczół. Niektórzy dostawcy wymagają odbierania pszczół, a nie wysyłania ich, dlatego należy skontaktować się z potencjalnymi sprzedawcami na temat ich ograniczeń. Podczas gdy pszczoły można kupić w pakietach od 9 000 do 20 000 pszczół z pszczołą królową we własnym pakiecie (110 do 140 USD), początkujący pszczelarze powinni kupić ul początkowy zwany „ulem nuc” (180 do 210 USD), który składa się z czterech lub pięciu ramki pszczół i królowej. Zakup nuc zapewnia, że pszczoły są spokrewnione z królową i już pracują jako ul.
Palący. Pszczoły są ewolucyjnie szkolone, aby przewidywać pożar i niszczenie ula, gdy tylko wyczują zapach dymu. W oczekiwaniu na ucieczkę instynktownie wchodzą do ula i zaczynają spożywać jak najwięcej miodu, aby energia mogła uciec i znaleźć nowe gniazdo. Dym zakłóca także naturalną komunikację chemiczną między pszczołami, powodując zamieszanie i spowolnienie reakcji. Kiedy palacz (od 30 do 45 USD) - prosty cylinder z przymocowanym mieszkiem - zostaje skierowany do ula, pszczoły zostają zajęte, pozostawiając cię prawie samego do wykonania niezbędnych prac, takich jak czyszczenie ula lub zbieranie miodu.
Odzież ochronna. W przypadku większości działań pszczelarskich zwykły welon i czapka (od 35 do 45 USD) jest tym, czego większość hodowców używa, aby nie dopuścić do wypadania pszczół. Niektórzy używają lekkiej kurtki z woalką (54–60 USD). Początkujący pszczelarze często używają pełnego kombinezonu (75–90 USD) i rękawiczek (18–25 USD), dopóki nie przyzwyczają się do pracy z pszczołami, zwłaszcza jeśli pogoda nie jest odpowiednia lub pszczoły czują się zadziornie. Powinieneś nosić wszystko, co sprawia, że czujesz się komfortowo, aby cieszyć się pracą z pszczołami. Zwykle, gdy zdobędziesz doświadczenie, zaczniesz nosić mniej ochronne ubranie.

Niektóre firmy oferują kompletny zestaw dla początkujących, wraz z ulem, wyposażeniem ochronnym, palaczem, narzędziami i DVD dla początkującego z instrukcją w cenach od około 220 USD. Kupione osobno, te przedmioty kosztują około 300 do 400 USD.

3. Rozważmy dwie kolonie, ale nigdy więcej na początku

Wielu pszczelarzy zaleca rozpoczęcie od dwóch kolonii zamiast jednej, ponieważ można porównać jedną z drugą i pomóc słabszej, przenosząc pszczoły i wylęg z zdrowszego ula, jeśli to konieczne. Z biegiem czasu wielu raczkujących pszczelarzy dodaje wiele uli, często rozwijając się w okolicy, aby założyć nowe kolonie.

4. Zaplanuj wydatki na pszczelarstwo co najmniej pół godziny tygodniowo

Pozwala to zachować zdrowie ula i rozwiązać wszelkie problemy. Pszczoły na ogół dbają o siebie, więc prawdopodobnie spędzasz nie więcej niż 30 do 40 godzin rocznie, szukając ich, jeśli wykonałeś dobrą robotę, lokalizując ule.

Africanized Bees

W ostatnich latach afrykańskie pszczoły zaatakowały dolne części Stanów Zjednoczonych. Choć mniejsze niż zachodnia pszczoła miodna, są znacznie bardziej agresywne i mogą ścigać domniemanego napastnika na dystansie ćwierć mili lub więcej. Często gniazdują w ziemi i roją się częściej niż pszczoły miodne. Ponadto nie są tak wydajnymi producentami miodu, jak zachodnia pszczoła miodna.

Pszczelarze powinni szczególnie zauważyć, kiedy ul staje się niezwykle defensywny, zastępując królową znaną europejską odmianą tak szybko, jak to możliwe. Jeśli Twój ula wydaje się być pokonany agresywnym szczepem afrykańskiej odmiany, musisz podjąć dodatkowe kroki:

Używaj goździków pokrytych plastikiem zamiast skóry. Pszczoły przyklejają się do skóry, a osadzone żądła emitują alarmujące substancje chemiczne, które jeszcze bardziej pobudzają pszczoły.
Noś białe zasłony i ubranie zamiast ciemnych kolorów, ponieważ afrykańskie pszczoły przyciągają ciemność.
Dym ule mocniej niż zwykle, aby zachować spokój pszczół.

Wiele społeczności zakazało komercyjnego pszczelarstwa w obawie przed afrykańskimi pszczołami. Jednak wysokie zagęszczenie zachodnich pszczół miodnych jest najlepszą obroną przed inwazją, a pszczelarze są jedynymi, którzy mają wiedzę i doświadczenie w radzeniu sobie i rozcieńczaniu afrykańskich pszczół.

Ostatnie słowo

Popularność pszczoły miodnej jest niezaprzeczalna - 17 stanów wyznaczyło pszczołę jako oficjalnego owada. Pod wieloma względami miód jest idealnym pożywieniem. Niezależnie od tego, czy zdecydujesz się zostać pszczelarzem miejskim, czy nie, pamiętaj, kiedy następnym razem zobaczysz małego żółtego owada brzęczącego wokół klombu lub siedzącego na puszce z napojem, nasz świat nie byłby taki sam bez nich.

Czy masz jakieś dodatkowe wskazówki dla osób, które chcą zostać pszczelarzami??