Czy należy sprywatyzować zabezpieczenia społeczne? - Za I przeciw

Dziś pozostaje pytanie: czy fundusze powiernicze Social Security powinny być inwestowane w akcje?

Polityczne pole minowe wokół zmian w ubezpieczeniach społecznych

Od samego początku ubezpieczenie społeczne było kontrowersyjne. Konserwatyści postrzegają go jako pierwszy program uprawnień kraju i domagają się jego reformy w celu zmniejszenia długu publicznego, podczas gdy liberałowie i postępowcy twierdzą, że (wraz z Medicare, Medicaid i innymi federalnymi programami świadczeń) jest kluczowym elementem American Dream, i popieraj wyższe federalne podatki dochodowe od najbogatszych obywateli.

Dzisiaj przyszłość zabezpieczenia społecznego jest wątpliwa, ponieważ odsetek osób pobierających świadczenia - osób starszych - stale rośnie, podczas gdy odsetek osób wypłacających te świadczenia - osób młodych - stale spada. W przeciwieństwie do prywatnych planów podziału zysków, w których świadczenia są ograniczone przez składki i dochody z inwestycji, ubezpieczenie społeczne z elementem ubezpieczenia i korektą kosztów utrzymania (COLA) wymaga stale rosnących dochodów, aby utrzymać obiecane świadczenia.

Ponieważ obecnego poziomu świadczeń nie da się utrzymać bez nowych dochodów, przywódcy polityczni są na odwecie. Podnoszenie podatków jest zawsze niepopularne wśród elektoratu, podczas gdy osoby starsze są jedną z najsilniejszych grup wyborczych w kraju. Zwiększenie dochodów poprzez zwiększenie zwrotów z inwestycji dwóch funduszy zabezpieczenia społecznego bez podnoszenia podatków lub obniżania świadczeń jest optymalnym i najbezpieczniejszym wyborem politycznym dla polityka dążącego do powrotu do urzędu.

W przeszłości średni roczny zwrot z S&P 500 (11,26% od 1928 do 2011 r.) Był ponad dwukrotnie wyższy niż zwrot z funduszy zabezpieczenia społecznego, co jest bardzo atrakcyjne, chyba że weźmie się pod uwagę, że zapasy tracą wartość średnio co cztery lat.

Ziemia obiecana o wysokich zwrotach z kapitału

Ubezpieczenia społeczne zostały zaprojektowane od samego początku, aby były systemem „na bieżąco”. Przychody są pobierane w formie podatków od wynagrodzeń, a świadczenia wypłacane są jednocześnie. We wczesnych latach przychody znacznie przekraczały płatności, dlatego utworzono znaczne salda funduszy i zainwestowano w specjalne obligacje skarbowe USA. W miarę dojrzewania programu różnica między pobieraniem podatków a płatnościami zaczęła się zmieniać, więc fundusze powiernicze przestały rosnąć, wykorzystywane do wyrównania deficytu między pobranymi podatkami a wypłaconymi świadczeniami.

Na przykład w 2011 r. Dochody z podatków od wynagrodzeń i odsetki na rzecz OASDI wyniosły około 805,1 mld USD, zaś świadczenia oraz wydatki administracyjne i różne wyniosły 736,1 mld USD. Nadwyżka 69 mld USD została zainwestowana przez fundusze powiernicze zabezpieczenia społecznego w specjalne obligacje skarbowe, stając się częścią ogólnych dochodów rządu federalnego.

Pod koniec 2011 r. Fundusze OASDI wyniosły około 2,7 bln USD. Właśnie z tego salda funduszu wielu zwolenników inwestuje w akcje. Przy 4% fundusze zarabiają około 108 miliardów dolarów rocznie - a apel o podwojenie tych zysków poprzez inwestowanie w akcje jest nie do odparcia.

Publiczne fundusze powiernicze z inwestycjami kapitałowymi

Dwa północnoamerykańskie przykłady publicznych funduszy powierniczych o elastyczności inwestycji kapitałowych to Canada Pension Plan i National Railroad Retirement Investment Trust.

Kanadyjski plan emerytalny
Największy kanadyjski plan emerytalny został stworzony w 1966 r. I obejmuje każdą osobę w wieku od 18 do 70 lat, która zarabia. Jest podobny do amerykańskiego systemu zabezpieczenia społecznego, ponieważ przychody obejmują podatki od wynagrodzeń - 9,9% od dochodów do maksymalnie 42 100 USD płaconych wspólnie przez pracownika i pracodawcę.

Największy kanadyjski plan emerytalny zarządzany jest przez Canada Pension Plan Investment Board, a pod koniec września 2012 r. Miał portfel w wysokości 170 miliardów dolarów. Inwestycje obejmują udziały w zagranicznych spółkach, a także fundusze private equity, nieruchomości i infrastrukturę. Mniej niż 10% portfela jest inwestowane w kanadyjskie firmy.

Kanadyjski plan emerytalny odniósł wyjątkowy sukces inwestycyjny, „przewyższając emerytury publiczne w innych częściach świata”, według CBC News. Wielu uznaje dobrobyt funduszu za nieograniczoną swobodę doradców portfelowych w dokonywaniu inwestycji bez presji politycznej. CBC poinformowało na początku tego roku, że doradcy funduszu inwestują „w oszałamiające grono firm - od Porsche, Coca-Coli i producenta Tootsie Rolls, po bardziej kontrowersyjne firmy, takie jak firmy alkoholowe i tytoniowe oraz niektóre z największych na świecie broni producenci ”.

Według oficjalnego raportu powierników fundusz odnotował roczną stopę zwrotu w wysokości 6,6% za rok 2012, 2,5% za poprzedni okres 5 lat i 6,1% za okres 10 lat kończący się tego samego dnia, odzwierciedlając zawirowania na rynkach światowych w ciągu ostatniej dekady. Dla porównania, średni publiczny program emerytalny (stanowy i samorządowy) w Stanach Zjednoczonych miał roczny zwrot w wysokości 2,0% za poprzedni okres 5 lat i 5,7% w okresie 10 lat.

Kanadyjski plan emerytalny jest bardzo podobny do amerykańskiego systemu zabezpieczenia społecznego OASDI i cierpi z powodu tych samych problemów - pierwotny poziom składek płaconych przez pracodawców i pracowników z zarobków inwestycyjnych nie był wystarczający, aby zapewnić obiecane świadczenia. W 2003 r. Stawka składki od pracodawcy i pracownika została podniesiona do 9,9% dochodu z początkowego poziomu składki 1,8%. Istniejące założenia aktuarialne dotyczące przyszłej stopy zysków z projektu funduszu powierniczego, że istniejące ustalenia będą stabilne do roku 2075.

National Railroad Retirement Investment Trust
Utworzony w 2001 r. W celu zarządzania majątkiem emerytalnym kolei, National Railroad Retirement Investment Trust objął 542 400 emerytowanych pracowników kolei, małżonków i osób pozostałych przy życiu, zatrudniając 230 000 aktywnych pracowników w 2011 r. W 2011 r. Wypłacono nieco ponad 11 mld USD świadczeń, a przeciętny odbiorca otrzymał większa kwota niż beneficjent zabezpieczenia społecznego z powodu wyższych podatków płaconych przez pracowników kolei i ich pracodawców. Na koniec 2011 r. Trust miał ponad 24 mld USD wartości aktywów, które były inwestowane w publiczne i niepubliczne rynki kapitałowe, środki o stałym dochodzie oraz nieruchomości i towary w USA i poza USA.

Osiągnięcie zaufania we wczesnych latach pozwoliło pracownikom i pracodawcom zmniejszyć składki i zbudować poduszkę finansową. Jednak w ostatnich latach zwroty są mieszane, ze stratą -0,1% w 2011 r., 11,2% wzrostem w 2010 r., Stratą w 2009 r. -0,7%, stratą -19,07% w 2008 r. I zyskiem 16,38 % w 2007 r. Obecny poziom składek (dochodów) jest niższy niż poziom wypłacanych świadczeń, przy czym deficyt pochodzi z dochodów z aktywów powierniczych i samego trustu.

Problemy z dodawaniem inwestycji kapitałowych do funduszy OASDI

Osoba, która sformułowała zdanie „diabeł tkwi w szczegółach”, mogła mieć na myśli dodanie inwestycji kapitałowych do funduszy powierniczych zabezpieczenia społecznego. Choć atrakcyjność wyższych zwrotów z inwestycji jest oczywista, wdrożenie tej praktyki wymaga starannego przemyślenia, aby pokonać widoczne przeszkody i uniknąć nieprzewidzianych negatywnych konsekwencji.

Skala inwestycji

Połączone fundusze powiernicze ubezpieczeń społecznych są prawie 16 razy większe niż kanadyjski plan emerytalny i 112 razy większe niż National Railroad Retirement Investment Trust. Inwestowanie połowy salda funduszy powierniczych pozwoliłoby na zakup wszystkich akcji Apple (424 miliardy USD), Exxon (416 miliardów USD) i Walmart (233 miliardów USD), a środki pozostałyby na przejęcie Walgreens (37 miliardów USD), McDonald's (93 USD) miliard) i The Walt Disney Company (97 miliardów dolarów).

Gdyby inwestować proporcjonalnie w każdą spółkę wchodzącą w skład indeksu rynkowego Standard & Poor's 500, fundusze zabezpieczenia społecznego byłyby największym pojedynczym inwestorem każdej firmy, osiągając średnio 20% udziału w każdej działalności. Gdyby zainwestować w spółki z indeksu Wilshire 5000, procent własności w każdej firmie spadłby do nieco ponad 17%, co stanowi pozycję wyższą niż praktycznie jakikolwiek inny inwestor w większości firm. Jak poinformował Instytut Inwestycyjny w 1996 r., „Znaczny portfel, który zgromadziłby SSA, nieuchronnie nadałby mu rolę znacznego akcjonariusza bardzo dużej liczby spółek”.

Niektórzy zwolennicy inwestycji kapitałowych zwrócili uwagę, że państwowe i lokalne fundusze emerytalne są właścicielami akcji od dziesięcioleci (prawie 10% kapitału własnego pozostającego w obrocie w 1996 r.) Bez negatywnego wpływu na spółki lub działalność na wolnym rynku. Jednak ich analiza nie uwzględnia faktu, że państwowe i lokalne fundusze emerytalne nie są przechowywane masowo przez jeden podmiot lub kilka organizacji, ale dosłownie przez setki, jeśli nie tysiące, odrębnych planów działających niezależnie, podobnie jak każda inna niepowiązana grupa inwestorów z różnymi celami i strategiami. Sugerowanie, że skutki własności funduszy ubezpieczeń społecznych są podobne do skutków wynikających z posiadania wielu, zróżnicowanych i niepowiązanych programów emerytalnych, jest nielogiczne.

Płynność

W większości przypadków czynność inwestowania lub zbycia składnika aktywów nie jest czynnikiem wpływającym na cenę, którą płaci się lub otrzymuje za dany składnik aktywów, ponieważ pojedynczy inwestor reprezentuje tak niewielką część całości. Jednak w przypadku funduszy zabezpieczenia społecznego każda transakcja bezpieczeństwa, czy to kupna, czy sprzedaży, jest widoczna ze względu na skalę zamówienia. Jest na przykład mało prawdopodobne, aby wystarczająca liczba sprzedawców akcji, którą powiernicy chcieliby nabyć, była dostępna do wypełnienia zamówienia, a tym samym zwiększając cenę zapasów - klasyczna sytuacja podaży i popytu.

Podobna sytuacja występuje, gdy trust może starać się zlikwidować swoją pozycję w akcjach spółki - jest mało prawdopodobne, że byłoby wystarczającej liczby nabywców do obsługi dużej transakcji bez obniżenia ceny papieru wartościowego. Ponadto czujni inwestorzy prywatni i zawodowi będą dążyć do kapitalizacji, kupując lub sprzedając przed zakończeniem działań rządu, zwiększając popyt lub podaż i mnożąc wpływ działań powiernika.

Ponadto w wielu przypadkach przepisy dotyczące otwartych rejestrów i obecne S.E.C. przepisy wymagają publicznego ujawnienia (wcześniejszego powiadomienia) kupna i sprzedaży. Mówiąc prosto inwestorem, fundusze prawdopodobnie zawsze będą płacić wyższe niż poprzednie ceny przy nabywaniu akcji i otrzymywać niższe niż poprzednie ceny rynkowe przy sprzedaży. Żaden wynik nie jest przepisem na sukces, ale raczej zachętą do niepodejmowania żadnych działań. W efekcie płynność wychodzi poza okno, gdy wielkość inwestycji przewyższa dynamikę wolnego rynku.

Zarządzanie inwestycjami

Nikt nie wie, jaką formę akcji można zaproponować do inwestycji w fundusze ani w jaki sposób zostanie podjęta decyzja o wyborze jednej inwestycji. Kanadyjski plan emerytalny i Railroad Investment Trust zatrudniają niezależne firmy inwestycyjne do zarządzania częściami swoich portfeli i dają tym menedżerom dużą swobodę wyboru rodzajów inwestycji, które wybierają, w tym prywatnych przedsięwzięć.

Nie jest jasne, czy podobne podejście byłoby politycznie akceptowalne dla zabezpieczenia społecznego, w szczególności akcji zagranicznych firm, firm, których produkty zostały zlecone za granicą ze względu na utratę miejsc pracy w USA, lub firm produkujących produkty, które niektórzy obywatele uważają za niemoralne lub sprzeczne z interesem publicznym . Jeśli wykorzystywane są prywatne firmy zarządzające inwestycjami, które dokonają wyboru menedżerów lub monitorują ich wyniki?

Ryzyko zmienności i portfela

Z natury inwestycje kapitałowe są bardziej niestabilne niż instrumenty dłużne. W związku z tym fundusz inwestowany w jakąkolwiek formę kapitału własnego (w tym akcje zwykłe, nieruchomości lub towary) doświadcza znacznych różnic w wartości rynkowej, co wpływa na ilość środków dostępnych do wycofania.

Podczas gdy zwrot z giełdy mierzony średnią Dow Jones Industrial Average (DJIA) wynosił średnio 10% rocznie w okresie 10 lat, były też okresy roczne z niewielkimi średnimi zwrotami (mniej niż 1% rocznie) i mnóstwo poszczególne lata z dużymi stratami. Przegląd kanadyjskiego planu emerytalnego lub National Railroad Retirement Investment Trust ilustruje zmienność rocznych zwrotów w portfelach akcji. W związku z tym każdy fundusz utrzymuje prognozowane saldo wydatków na instrumenty dłużne na okres od czterech do sześciu lat w celu pokrycia wszelkich złych wyników inwestycyjnych w perspektywie krótkoterminowej.

Zwolennicy dopuszczenia zabezpieczenia społecznego jako kapitału do ewentualnych inwestycji zaproponowali ograniczenie takich inwestycji do 40% do 50% całkowitych inwestycji każdego funduszu, jak ma to miejsce w przypadku funduszy emerytalnych Kanady i kolei.

Ład korporacyjny

Według American Association of Retired Persons (AARP): „Nie jest pożądane angażowanie rządu w wybór zwycięzców i przegranych oraz głosowanie w sprawie propozycji korporacyjnych”. W rzeczywistości, jako główni akcjonariusze, fundusze zabezpieczenia społecznego miałyby znaczący wpływ na codzienną działalność tych firm, których akcje są ich własnością. Prawo do wyboru zarządu i dyrektorów korporacyjnych pozwoliłoby powiernikom wpływać na politykę korporacyjną, być może faworyzując politykę społeczną nad zyskami.

Z tego powodu niektórzy sugerują, że jeśli dozwolone są inwestycje kapitałowe, powiernicy ubezpieczeń społecznych muszą powstrzymać się od głosowania w wyborach korporacyjnych ze względów politycznych. Jednak to rozwiązanie - celowa decyzja o rezygnacji z odpowiedzialności akcjonariuszy - osłabiłoby zdolność prywatnych akcjonariuszy do zastępowania lub kontrolowania swoich menedżerów korporacyjnych. Ponieważ mniej niż 10% kanadyjskiego planu emerytalnego inwestuje się w akcje spółek kanadyjskich, a faktyczne decyzje inwestycyjne dotyczące tego funduszu oraz funduszu powierniczego ds. Emerytur państwowych są podejmowane przez zarządzających portfelami, więc kwestia kontroli rządowej nie pojawiła się.

W przypadku funduszy powierniczych ubezpieczenia społecznego jest mało prawdopodobne, aby którykolwiek ze scenariuszy był akceptowalny dla wierzących w wolne przedsiębiorstwo lub prawa do kapitału.

Konflikt między rządem a prywatnym biznesem

Rząd Stanów Zjednoczonych jest największym nabywcą towarów i usług na świecie. Jego zasady i regulacje wpływają na zasady, praktyki i zyski dużych i małych firm w każdej branży i lokalizacji. Firmy, które są w części własnością rządu, można uznać za część rządu, którą General Motors odkrył z szyderczym epitetem „Government Motors”. Ze względu na ogrom kapitału, który ma zostać zainwestowany, możliwe jest, że każda spółka publiczna może mieć rząd federalny jako akcjonariusza.

Ponieważ społeczeństwo skorzystałoby z teoretycznie wyższych zwrotów z tych firm, w które zainwestowały fundusze OASDI, czy firmy z inwestycjami federalnymi powinny być faworyzowane w ofertach publicznych i kontraktach zapewniających jeszcze większą sprzedaż i zyski? I odwrotnie, jeśli tym firmom zabrania się prowadzenia interesów z rządem, kto dostarczy towary i usługi od nich kupowane? Są to podstawowe kwestie, które należy podjąć przed zezwoleniem na inwestycje kapitałowe.

Wpływ na dług federalny

Obecnie fundusze zabezpieczenia społecznego są inwestowane w obligacje skarbowe USA i wykorzystywane do wypełniania zobowiązań rządowych. Z powodu inwestycji funduszy powierniczych ubezpieczenia społecznego środki pieniężne na rzecz rządu federalnego musiałyby zostać zastąpione nowymi nabywcami na otwartym rynku, gdyby powiernikom polecono zainwestować w akcje.

Ponadto towarzystwa ubezpieczeń społecznych sprzedawałyby własne pozycje w skarbowych papierach wartościowych w tym samym czasie, gdy rząd federalny sprzedawałby nowe zobowiązania skarbowe. Wielkość sprzedawanych obligacji skarbowych (łączna sprzedaż funduszy zabezpieczenia społecznego plus regularna sprzedaż skarbu USA) zakłóciłaby dynamikę rynku podaży i popytu, powodując obniżenie głównej wartości obligacji i wyższe stopy procentowe w celu przyciągnięcia nabywców.

Wyższe oprocentowanie obligacji zostanie dodane do długu publicznego lub zapłacone przez podwyższenie podatków. Innymi słowy, sprzedaż obligacji skarbowych uprzednio zakupionych przez fundusze OASDI, a następnie inwestowanie wpływów w akcje (akcje) po prostu generowałoby koszty w innym miejscu i tylko opóźniałoby rozwiązywanie podstawowych problemów leżących u podstaw długu publicznego i rosnących uprawnień.

Jednak inwestycje kapitałowe OASDI mogą być politycznie popularne ze względu na postrzegany wyższy zwrot z inwestycji w akcje, pomimo ich braków i przeszkód logistycznych, i nie mogą być dyskontowane jako preferowane podejście mieszkańców Waszyngtonu w obu partiach politycznych.

Ostatnie słowo

Peter Diamond i John Geanakoplos, ekonomiści z MIT i Yale University, zasugerowali w artykule z 2003 roku dla „The American Economic Review”, że „inwestycje kapitałowe SSA zwiększyłyby ryzykowne inwestycje, zmniejszyły bezpieczne inwestycje, podniosły stopy procentowe, obniżyły oczekiwane zwroty w sprawie krótkoterminowych ryzykownych papierów wartościowych i obniżenia premii kapitałowej. ” Jest prawdopodobne, że te same ustalenia pozostają aktualne do dziś. Jednocześnie sensowne jest przekierowanie części funduszy zabezpieczenia społecznego na długoterminowe akcje gdyby powyższe problemy można rozwiązać.

Co myślisz? Jeśli emerytura zależy od niestabilnych stóp zwrotu z rynku akcji?